Portret van Johanna van Aragon
(Jeanne la Folle)

Wanneer een maan, misvormd tot peervorm, beursch
Vanuit de rottenis der nevels stijgt,
Volgt haar gelaat, maar vergeet nooit ’t bedreigd
Hart, het trouw hart onder nauwsluitend keurs,

Dus stijgt niet hoog en houdt zich boven ’t graf
Laagdwalende; zij kent geen enk’len vorm
Die haar genoeg bevalt dan wat door worm
In aarde leven bleef tot zij zich gaf...

Is dit de tijd, dat zij nog minde in
Het leven zelf, dat zij jaloersche min
Voor prinsenschoonheid deelen moest met allen?...

Zoo zal haar bleek gelaat, uit liefdesdrank,
Eén druppel, lang geworden zijn: verlangt
Onstelpbaar in zijn dichte baar te vallen...

Nagelaten gedichten p. 323

Naar de index van poëzie van S. Vestdijk
Naar overzicht van gedichten over beeldende kunst