De getrooste dood

De Dood, die onbekend en onbemind,
Zoo uit het oog, zoo uit het hart vandaan,
De weg vervolgt die hij vanouds moet gaan,
Weg waarop niets hem aan zijn offers bindt,

Vindt soms op stille ziekbedden, waaraan
De laatste hand hij leggen zal, een kind
Dat hem herkent en glimlachend bemint
En hem verzoent met heel zijn doodsbestaan.

Hij neemt het kind, en 't kind hangt aan zijn lippen.
Ziet dan de glimlach dralend ingeteekend
Rond de eigen lippen als hij verderschrijdt.

Zoo wordt zijn baan naar kinderen berekend:
Zachte oasen tusschen zand en klippen
Der menschelijke onverschilligheid.

Simon Vestdijk

geplaatst augustus 2005 na het overlijden van Marten Toonder

Oorspronkelijk verschenen in Thanatos aan banden, een sonettencyclus, januari 1945.

naar de index van www.svestdijk.nl